آنجا که یک...

رو آن ربابی را بگو، مستان سلامت می کنند

وان مرغ آبی را بگو، مستان سلامت می کنند

وان میر ساقی را بگو، مستان سلامت می کنند

وان عمر باقی را بگو، مستان سلامت می کنند

وان میر غوغا را بگو، مستان سلامت می کنند

وان شور و سودا را بگو، مستان سلامت می کنند

ای جان جان ای جان جان، مستان سلامت می کنند

یک مست اینجا بیش نیست، مستان سلامت می کنند

کلیات شمس

من مست جام باقیم، دارم هوای عاشقی

حیران روی ساقیم، دارم هوای عاشقی

ای جان و ای جانان من، دارم هوای عاشقی

ای وصل و ای هجران من، دارم هوای عاشقی

منسوب به ابوسعید ابوالخیر

در نظر بگیرید اگر در هر کدام از این دو قطعه شعر (و بیشمار مانند آنها) شاعر تصمیم می گرفت که به جای تکرار بخشی خاص از شعر، واژگان دیگری به کار بندد. شما را نمی دانم، ولی برای من این حس سحرانگیز دیگر تکرار نمی شد. یا برای مثال آوردن از میان بلاد کفر، شعر در" ساعت پنج عصر" از گارسیا لورکا را در نظر بگیرید. 

 این نکته و مثالها را آوردم تا به حرف میلان کوندرا برسم که می گوید:  

"What terror the words 'be' and 'have' strike in all the translators in the world! They'll do anything to replace them with words they consider less routine."  

(Testaments Betrayed, tr. Linda Asher)  

کوندرا این را در مورد مترجمان می گوید، به ویژه آنهایی که کتابهای کافکا را به فرانسه ترجمه کرده اند. این که چگونه مترجمان کافکا افعال معمولی و تکراری نویسنده را قابل ندانسته و آنها را به ترتیب به افعال گوناگون پرطمطراق ترجمه کرده اند.

می توان این مفهوم را به (شاید) همه ی هنرها مربوط دانست. دست کم در سینما، از تکرار "کلوس آپ" صورت و دست در سینمای برگمان تا تکرار رقص علوفه و برگ در آثار تارکوفسکی و تکرار جاده و درخت در کارهای کیارستمی و... مفهوم تکرار را می بینیم.

و شاید از همین سنخ باشد اهمیت طنین و بازگشت صدا.

.

.

.

ادامه دارد (شاید)