Memory

 

Milan Kundera, 'Testements Betrayed': (pp. 128-129)  

"Try to reconstruct a dialog from your own life, the dialog of a quarrel or a dialog of love. The most precious, the most important situations are utterly gone. Their abstract sense remains (I took this point of view, he took that one, I was aggressive, he was defensive), perhaps a detail or two, but the acousticovisual concreteness of the situation in all its continuity is lost.

And not only is it lost but we do not even wonder at this loss. We are resigned to losing the concreteness of the present. We immediately transform the present moment into its abstraction. We need only recount an episode we have experienced a few hours ago: the dialog contracts to a brief summary, the setting to a few general features. This applies to even the strongest memories, which affect the mind deeply, like a trauma: we are so dazzled by their potency that we don't realize how schematic and meager their content is.

When we study, discuss, analyze a reality, we analyze it as it appears in our mind, in our memory. We know reality only in the past tense. We do not know it as it is in the present, in the moment that it's happening, when it is. The present moment is unlike the memory of it. Remembering is not the negative of forgetting. Remembering is a form of forgetting.

We can assiduously keep a diary and note every event. Rereading the entries one day, we still see that they cannot evoke a single concrete image. And still worse: that the imagination is unable to help our memory along and construct what has been forgotten. The present – the concreteness of the present – as a phenomenon to consider, as a structure, is for us an unknown planet; so we can neither hold on to it in our memory nor reconstruct it through imagination. We die without knowing what we have lived."  

سعی کنید مکالمه ای در زندگی خودتان را بازسازی کنید، مشاجره یا مکالمه ای عاشقانه را. ارزشمندترین، مهمترین موقعیت ها کاملن از بین رفته اند. حس و حال انتزاعی آن باقی می ماند (من اینطور فکر می کردم، او آنطور، من پرخاش کردم، او دفاع)، شاید یک دو نکته ی کوچک، اما عینیت  دیداری-شنیداری موقعیت ها در پیوستگی تامشان از دست رفته است.

و نه تنها از دست رفته، که حتی این فقدان مایه ی حیرت ما نیز نمی شود. ما به از دست رفتن عینیت زمان حال رضایت داده ایم. ما بی درنگ لحظه ی حال را به حالت انتزاعی آن بدل می کنیم. تنها کافیست گفتگویی در چند ساعت پیش را به یاد آوریم: آن مکالمه به شرحی مختصر تقلیل می یابد، و فضا نیز به چند ویژگی کلی. این در مورد قویترین خاطرات، مانند ضربه ی روحی، که تاثیر عمیقی بر ذهن می گذارند، نیز صدق می کند: چنان مجذوب توان آنها ]آن خاطرات[ می شویم که درک نمی کنیم محتوای آنها چه اندازه الگو وار و ساده است.

هنگامی که واقعیتی را مطالعه، مباحثه، یا موشکافی می کنیم، آن طور که در ذهنمان، در خاطره مان، حضور دارد تحلیلش می کنیم. ما واقعیت را تنها به صورت زمان ماضی در می یابیم. به صورت زمان حال، در لحظه ای که واقع می شود، به صورتی که هست، آنرا درنمی یابیم. لحظه ی حال مانند خاطره ی آن نیست. به یاد آوردن، نفی فراموش کردن نیست. به یاد آوردن شکلی از فراموش کردن است.

می توانیم سرسختانه دفتر خاطراتی داشته و همه ی حوادث را در آن یادداشت کنیم. کماکان، در بازخوانی تصادفی موارد، می توانیم دریابیم که حتی یک تصویر واقعی را هم برنمی انگیزند. و حتی بدتر: تخیل نیز نمی تواند به قوه ی خاطره یاری رسانده و چیزی را که فراموش شده است بازسازی کند. زمان حال – عینیت زمان حال – به عنوان پدیده ای برای تدقیق، به عنوان یک ساختار، برای ما سیاره ای ناشناخته است؛ بنابراین نه می توانیم در خاطره مان حفظش کنیم و نه با تخیلمان بازسازیش. ما می میریم بی آنکه بدانیم چه را زیسته ایم.