قضاوت

 

The moment moral issues are raised, even in passing, he who raises them will be confronted with this frightful lack of self-confidence and hence of pride, and also with a kind of mock-modesty that in saying, Who am I to judge? actually means We're all alike, equally bad, and those who try, or pretend that they try, to remain halfway decent are either saints or hypocrites, and in either case should leave us alone. Hence the huge outcry the moment anyone fixes specific blame on some particular person instead of blaming all deeds or events on historical trends and dialectical movements, in short on some mysterious necessity that works behind the backs of men and bestows upon everything they do some kind of deeper meaning.

Hanna Arendt, Responsibility and Judgement (pp, 19-20)

به محض اینکه ملاحظات اخلاقی برانگیخته می شوند، حتی اگر سریع و اتفاقی، کسی که آنها را مطرح می کند با فقدان دهشت انگیز اعتماد به نفس و ازین رو با فقدان سربلندی، و همچنین این شکست نفسی ساختگی مواجه می شود که در بیان ِ من که باشم که قضاوت کنم؟ مصداق این معناست که ما همگی یکسانیم، سروته یک کرباسیم، و کسانی که تلاش می کنند، و یا وانمود می کنند دارند تلاش می کنند، که اندکی نجیب بمانند، قدیسند و یا سالوس، و در هر دو حال بایستی دست از سرمان بردارند. و از اینجاست آن برآمدن غریو گوشخراش در لحظه ای که کسی فرد خاصی را در موردی سرزنش می کند به جای آنکه تقصیر همه ی اعمال و اتفاقات را بر گردن روندهای تاریخی و حرکات دیالکتیکی آن، و به طور خلاصه بر گردن ضرورتی بیاندازد که پشت سر مردمان دست به کار است و به هر کاری که می کنند معنایی عمیقتر می بخشد.